اثرات حاد پروتکل های مختلف کشش ایستا و پویا بر عملکرد آزمون توانی وینگیت

چکیده هدف از پژوهش حاضر، بررسی تأثیر پروتکل های مختلف کششی هنگام گرم کردن بر عملکرد توانی در آزمون وینگیت بود. به این منظور، 18 دانشجوی پسر (میانگین سن 64/1±66/22 سال، وزن 4/5±5/65 کیلوگرم و قد 3/6±177 سانتی متر) انتخاب شدند و 5 پروتکل مختلف گرم کردن با زمان های مختلف کشش پویا (30،60 و 90 ثانیه ای) و یک جلسه ترکیبی کشش ایستا و پویا را در روزهای جداگانه انجام دادند. در هر جلسه آزمودنی ها بلافاصله بعد از کشش، آزمون وینگیت را انجام دادند. نتایج پژوهش حاکی از افزایش معنادار اوج توان بی هوازی نسبی (001/0=p)، میانگین توان بی هوازی نسبی (001/0=p) و شاخص خستگی (001/0=p) در تمامی جلسات کشش نسبت به جلسه بدون انجام کشش بود؛ همچنین اوج توان بی هوازی نسبی در تمام جلسات دارای زمان های مختلف کشش پویا نسبت به جلسه ترکیبی کشش ایستا و پویا افزایش معناداری نشان داد (001/0=p). با این حال تفاوت معناداری بین جلسات مختلف کشش پویا مشاهده نشد. بنابراین، انجام 30 ثانیه کشش پویای عضلات درگیر بدون انجام کشش ایستا قبل از فعالیت های کوتاه مدتی (کمتر از 30 ثانیه) که به توان حداکثر نیاز دارند، کافی به نظر می رسد.